(یازیدا آدلاری آپاریلان شخصلرین یازیلاری الیمیزه چاتیرسا سیته ده یئر وئریله جکدیر- آذوح)

ایشان در برنامه تلویزیونی فرموده اند: "به تازگی یک انشعاب از حزب گاموح رخ داده است. دکتر لطیف حسنی به عنوان دبیرکل این حزب انتخاب شده است. ایشان زندان کشیده، بیرون آمده اند و تشکیلات جدید ایجاد کرده اند. هرکس که در اینکه این تشکیلات توسط اطلاعات ایجاد شده؛ شک داشته باشد، باید در عقل وی شک کرد." بله اینها گوشه ای از اظهارات این مجری فرهیخته و همه چیزدان است. واقعا که!!!!!!!! منطق این گزاره با منطقی ترین گزارهای فلسفی جهان برابری می کند.

در این مجال، من قصد دفاع از دوستان را در برابر این اتهام ندارم. دوستان ما در حزب گاموح نوین با آن رزومه درخشان مبارزاتی به دفاع من و امثال من نیاز ندارند. بحث من پیرامون فضایی است که در آن این اتهامات بسادگی طرح میشود. در این فضا، تنها کانال تلویزیونی حرکت ملی دلمشغول تخریب و شانتاژ یکی از معتبرترین و باسابقه ترین جریانهای سیاسی حرکت ملی است. نه تنها حزب گاموح نوین مورد تخریب و شانتاژ قرار می گیرد بلکه همه افراد و جریان های سیاسی به نوعی در معرض تخریب قرار دارند. تحت تاثیر این بی اخلاقی، بی اعتمادی در بین فعالین ملی ریشه دوانده است. اگرچه در ظاهر صحبت از همگرایی و وحدت است اما در باطن آن کار دیگر می شود! همه ما در ادعا، بسیار دموکراتیک و اهل تساهل و تسامح نشان می دهیم اما در عمل چه؟ متاسفانه باید اعتراف کنیم که بی اخلاقی و بی اعتمادی در حرکت ملی بیداد می کند.

دلیل این اظهارات تفرقه افکنانه و دشمن شادکن مجری گوناذ چیست؟ آیا وی واقعا خود را موظف به انجام رسالت مبارزاتی خویش در افشاگری برعلیه یک جریان وابسته و نفوذی می بیند؟ آیا این اظهارات نشان از بی اطلاعی یا ناآگاهی وی است؟ اگر اینچنین است چگونه چشمان تیزبین و دقیق وی سرنخ این جریان را تا اداره اطلاعات پی می گیرد؟

تنها می توان گفت با توجه به سابقه، عملکرد و مواضع این فرد، اینها را باید به حساب عقده گشایی و ناشی از غرض ورزی شخصی وی با این جریان گذاشت. اما آیا تنها کانال تلویزیونی حرکت ملی محل مناسبی برای این عقده گشایی است؟ شاید در ظاهر این اتهام متوجه به یک جریان سیاسی خاص حرکت ملی باشد اما وقتی که حزبی که از باسابقه ترین و شناخته شده ترین فعالین ملی تشکیل می شود؛ به این سادگی در معرض اتهام اطلاعاتی بودن قرار می گیرد، باید به حال حرکت ملی آذربایجان گریست. آیا با این نگاه، طرح این اتهام دامن تمام فعالین ملی را نمی گیرد؟

تا کی ما باید اسیر پیش فرض های منفی، توهم توطئه و دیدگاه دایی جان ناپلئونی باشیم؟ تا کی باید چوب بی مسئولیتی و بی تعهدی این افراد را بخوریم و آبرو و اعتبار حرکت ملی بازیچه دستان چنین افرادی شود؟ تا کی باید نسبت به فرهنگ مبارزه بی تفاوت باشیم؟ تا کی باید افراد حرکت را محل عقده گشایی های شخصی قرار دهند و از موقعیت خود سوءاستفاده کنند؟

آیا ما واقعا این قدر با روحیه مبارزه جویی فاصله گرفته ایم که فکر می کنیم هرکس با یکبار دستگیری و بازداشت باید قید حرکت ملی را بزند؟ آیا واقعا این برای ما تعجب آور است که دکتر لطیف حسنی با آن سابقه و ایمان راسخ و شخصیت مستحکم پس از آزادی دوباره و این بار با جدیت بیشتر بر ادامه مبارزه ملی تاکید کند؟ آیا اقدام وی برای پیشبرد فعالیت حزبی آن هم به صورت علنی و آشکار به نفع حرکت ملی است و یا ضرر آن؟ حال این جسارت وی شایسته تحسین است یا تخریب؟

آیا ما واقعا فکر می کنیم که باید مطالبات ملی آذربایجان را باید به صورت مخفی و پنهانی زمزمه کنیم. آیا نمی توان این مطالبات برحق را فریاد زد؟ معادله مبارزه علنی و آشکار تا این حد غیرقابل حل است که تنها با حضور اداره اطلاعات حل می شود؟

و...

حال آیا می توان در برابر این اتفاق سکوت کرد؟

به نظر من نه