صدرا آغاسی

چهار سال پیش همین روز ها دانشگاه تبریز احوالات خاصی داشت. حال و هوای سیاسی سرد و افسرده و سرکوب در اوج خود. آن سال کلا سال عجیبی بود. اوایل ترم پاییزه، حکم تعلیق 16 نفر از جمله آقایان خواجه ای، زهتاب،عهدی، احمدی و رحمتی و ... اجرا شده بود و ترم بهاره با عدم مجوز به جلسه ی دفاع کارشناسی ارشد آقای سجاد رادمهر شروع و با اعتصاب غذای آقای رادمهر و به دنبال آن تحصن دانشجویان و حکم تعلیقی دوباره برای آیدین خواجه ای و سجاد رادمهر تازه پایان یافته بود که سجاد رادمهر، فراز زهتاب و آیدین خواجه ای توسط وزارت اطلاعات دستگیر شدند. در ادامه امیر مردانی، احسان نجفی، منصور امینیان، مقصود عهدی از دانشگاه تبریز و مجید ماکویی از دانشگاه اصفهان دستگیر شدند. پرونده ی آنان مربوط به سایت "جنبش دانشجویی آذربایجان- AZOH" بود. سایت موفق و اولین سایت مربوط به جنبش دانشجویی آذربایجان که توسط دوستان راه اندازی شده بود. بلافاصله پس از دستگیری فعالان مطرح دانشگاه انجمن اسلامی دانشگاه نیز پلمپ شد. انجمن از 2 سال پیش غیر قانونی اعلام شده بود اما به دلیل قدرت آن، دوستان حراست عاجز از پلمپ آن گشته بودند. اما با استفاده از فرصت دستگیری فعالین و همچنین فصل تابستان این کار عملی شد. البته پلمپ کردن به این صورت انجام پذیرفت که در انجمن برداشته شده و آجر کاری شد و چندین ماه آن اتاق بدون در مدفون گشت.

شهریور ماه سختی برای دانشگاه بود...

با آقای مهدی حمیدی شفیق، بزرگ فعالان دانشگاه تبریز، علاوه بر امور پیگیری وضعیت دوستان دربند، شبانه روز در بحث و چاره جویی برای پاسخ گویی به "چه باید کرد" بودیم. به علت دستگیری دوستان، پایان دوران تحصیل عده ای از بچه های قدیمی و همچنین روحیه ی بسیار پایین دانشگاه، قدرت مانور بسیار پایین بود. حتی آن سال دوستان تحکیم نیز تمایل چندانی به حرکت های تند نداشتند. اما با اقای حمیدی به این نتیجه رسیدیم که اگر تحصنی هرچند محدود راه نیندازیم فاتحه دانشگاه للاقل تا 2 سال خوانده است. جو باید شکسته می شد. به نوعی دانشگاه در حال مردن بود. در حال فلج شدن بود. این مسئله با دوستان نزدیک و کماکان فعال در میان گذاشته شد. آقایان نعیم احمدی، ارسلان جعفروند، احسان خضرلو، مجتبی رزمی، آیدین تیموری، نادر قره باغ، حافظ مظلومی و... و خانم ها هاجر کبیری، ائلناز بابایی، عذرا آذری، مریم ایرجی و سودابه تقی زاده و... . اشتباه نکنم 6 مهر ماه روز اولی بود که دانشجویان به دانشگاه می آمدند. این تحصن با 14 نفر در اعتراض به دستگیری فعالین دانشجویی دانشگاه و پلمپ کردن انجمن در آن روز بارانی صورت پذیرفت. مهدی حمیدی نقش بسیار قابل توجهی در شروع تحصن با آن تعداد کم را داشت. تحصن با راهپیمایی در صحن دانشگاه و خواندن بیانیه ی نسبتا تند در مقابل ساختمان مرکزی پایان پذیرفت. این تحصن کوچک در فضای کلی سرد سیاسی، بازتاب بسیار وسیع رسانه ای یافت. زحمت عکس های تحصن با خانم لیلا صحت، خبرنگار و فعال حقوق زنان در تبریز بود. دوستانی که بعد ها به جمع فعالین دانشگاه اضافه شدند از تاثیر خوب این تحصن بر خود حرف می زدند. زنده باد تمامی دوستانی که آن روز اجاق آزادی خواهی آذربایجان را گرم نگهداشتند. اصلا یادم نمی رود که تعدادی از مردم عادی با ذوق فراوان از بیرون میله های دانشگاه نظاره گر ما بودند که ناگه یکیشان با مشت گره کرده داد زد... "بیزیم اومودوموز سیز سیز..."