آذوح: کارگران کارخانه «کاشی تبریز کف»، کارخانه‌ای واقع در شهرستان مرند، بیش از دو سال است که حقوق دریافت نکرده‌اند و وعده‌های مکرر فرمانداری مرند و استانداری آذربایجان شرقی برای پرداخت حقوق این کارگران هم تاکنون عملی نشده است

به گزارش هرانا، جواد داداش لو، نماینده کارگران کارخانه کاشی تبریز کف، به خبرگزاری شبستان در تبریز گفت: «مطالبات کارگران این کارخانه از سال ۱۳۹۱ به بعد پرداخت نشده که کارگران را با مشکلات عدیده‌ای مواجه کرده است.»

به گفته جواد داداش لو «با پیگیری‌های متعدد کارگران و استاندار آذربایجان شرقی» تاکنون تنها «مطالبات چندماه پرداخت شده است اما از آغاز سال ۹۳ به بعد، تنها یک ماه حقوق فروردین ماه به این کارگران پرداخت شده است و در عوض حق بیمه کارگران شاغل این کارخانه نیز از خردادماه امسال قطع شده و هم اکنون کارگران در مراجعه به مراکز بهداشتی و درمانی با مشکل بیمه مواجه هستند.»

نماینده کارگران کارخانه کاشی تبریز کف همچنین گفت که «در مراجعات مکرر به فرمانداری مرند، تنها کاری که مسئولان برای ما کردند این بوده که گفتند صبر و تحمل کنید، اما کارگران در این شرایط گرانی و مالی، بیش از این نمی‌توانند صبر کنند.»

جواد داداش لو با تاکید براینکه «کارگران شدیدا با مشکل مواجه هستند»، گفت: «بسیاری از قبوض آب و برق منازل کارگران پرداخت نشده، که در برخی موارد شاهد قطعی آب و برق منازل هستیم و شرکت آب و برق نیز با کارگران همکاری نمی‌کند.»

نماینده کارگران کارخانه کاشی تبریز کف با اشاره به اینکه «برخی از کارگران این شرکت، بازنشسته شدند اما در کل حدود ۲۱۸ نفر در این کارخانه کار می‌کنند»، گفت: «مدت ۲۰ روز است که به علت عدم خرید مواد اولیه، هیچ تولیدی در کارخانه نداریم و کارگران این کارخانه تنها حضور فیزیکی دارند و در شیفت‌های خود در کارخانه حاضر می‌شوند.»

به گفته جواد دادش لو «مدیرکارخانه نیز در پاسخ به مطالبات چندساله کارگران می‌گوید نقدینگی نداریم در آینده درست می‌شود اما آینده‌ای که از آن سخن می‌گویند، با گذشت دو سال هنوز نرسیده است.»

جواد داداش لو با انتقاد از عدم توجه فرمانداری ویژه مرند به مشکلات کارگران، گفت: «جلساتی که با حضور مسئولان تشکیل می‌شود بیشتر در جهت منافع کارفرماست و تاکنون خیری برای کارگران نداشته است.»

حسین منوچهری، یکی از کارگران کارخانه کاشی تبریزکف نیز به خبرگزاری شبستان در تبریز گفت: «دو سال است که حقوق خود را دریافت نکرده‌ایم و صورت خود را با سیلی سرخ نگه می‌داریم»، و درحالی که «من خارج از ساعات کاری، به جوشکاری می‌پردازم تا شکم زن و بچه‌ام را سیر کنم، اما باز در تامین مخارج زندگی مانده‌ام.»

این کارگر کارخانه تبریزکف گفت که «فرزند بزرگ ترم امسال باید وارد دانشگاه می‌شد اما به دلیل عدم تامین مخارج، از ورود فرزندم به دانشگاه جلوگیری کردم، فرزند دیگرم هم که به تازگی وارد مدرسه می‌شود، هنوز موفق نشده‌ام لباس و کیف و کفشش را تهیه کنم.»