آذوح: استیون اوانز بی‌بی‌سی نیوز، سئول

ماجرای ربودن یک کارگردان و یک بازیگر سینما توسط ماموران دولت کره شمالی و مجبور کردن آنها به ساختن فیلم برای کیم جونگ ایل رهبر سابق آن کشور، از هر داستانی که یک فیلمساز در تخیلات خود بپروراند تعجب آورتر است.

این کار برای رهبران کره شمالی یک راه حل ساده بود. کره شمالی به تخصص نیاز داشت ولی آن را نداشت. سایر کشورها این تخصص را داشتند. در نتیجه ربودن افراد متخصص از کشوری دیگر کمبود را برطرف می کرد.

در برخی موارد افرادی که ربوده می شدند بسیار متخصص بودند. به عنوان مثال در سال ۱۹۷۷ به یک پیانیست برجسته اهل کره جنوبی پیشنهاد شد که در ویلایی در حومه شهر زاگرب، پایتخت یوگسلاوی سابق و صربستان فعلی، یک کنسرت خصوصی اجرا کند. اما او پس از ورود به زاگرب با دیدن یک هواپیمای متعلق به کره شمالی در باند فرودگاه و بعد شنیدن صدای افرادی که به لحجه کره شمالی صحبت می کردند به این ماجرا مشکوک شد و از معرکه گریخت.

اما مشهورترین فیلمساز کره جنوبی و همسر سابقش که یک بازیگر سرشناس بود، چندان خوش شانس نبودند. جاسوسان کره شمالی همان شیوه ای را که در مورد پیانیست به کار برده شده بود، یعنی دعوت به یک خانه دورافتاده، در این مورد اجرا کردند. ماموران کره شمالی آنها را ربوده و به کره شمالی بردند. این زوج چند سالی را که در کره شمالی اسیر بودند، زیر نظر رهبر سابق آن کشور فیلم می ساختند تا اینکه بالاخره توانستند فرار کنند و به کره جنوبی برگردند.

این برنامه آدم ربایی زیر نظر کیم جونگ ایل اجرا شد، که قبل از به ارث بردن رهبری کشور از پدرش، کیم ایل سونگ، ریاست صنعت فیلم کره شمالی را برعهده داشت. او عاشق دیوانه وار سینما بود. به فیلم های هالیوودی علاقه زیادی داشت به خصوص فیلم رامبو یک، فیلم های الیزابت تیلور و فیلم های جیمزباند. احتمالا استعداد برای عملیات پنهانی و آدم ربایی را از فیلم های جیمز باند آموخته بود.

عکسی از شین سنگ اوک و چوی ایون هی در سال ۱۹۸۹ پس از فرار آنها از کره شمالی

یکی از وظایف مهم دیپلمات های کره شمالی در پایتخت کشورهای غربی تهیه نسخه ای از فیلم های پرفروش هالیوودی و ارسال آنها به پیونگ یانگ بود تا کیم جونگ ایل بتواند آنها را تماشا کند.

اما کیم جونگ ایل به طرح های سینمایی بزرگتری می اندیشید. او به هر وسیله ای می خواست شرایطی فراهم کند که صنعت سینمای کره شمالی بتواند با سینمای بین المللی رقابت کند. او می خواست شخصا فیلم هایی تهیه کند که در مجامع و جشنواره های بین المللی جایزه ببرند.

او برای این رسیدن به این هدف یک راه حل ساده داشت: ربودن مشهورترین زوج سینمایی کره جنوبی و مجبور کردن آنها به ساختن فیلم هایی که ستایش جهانی را برانگیزد. این تقلید مو به مو از ماجراهای فیلم جیمز باند بود که کیم جونگ ایل عاشق آنها بود.

چوی ایون- هی یک بازیگر زن مشهور اهل کره جنوبی ابتدا ربوده شد. در سال ۱۹۷۷ که این اتفاق افتاد، او موقعیت چندان خوبی نداشت و دوران شهرت او به پایان رسیده بود. فردی که خود را یک تاجر هنگ کنگی معرفی کرده بود به او پیشنهاد می کند که مشترکا یک شرکت فیلمسازی تاسیس کنند و از این طریق شهرت و ثروت او را احیا کنند.

براساس شواهدی که در کتاب جدیدی با عنوان فیلمسازی کیم جونگ ایل ارائه شده است، این بازیگر را قانع کردند که به هنگ کنگ و از آنجا به یکی از جزایر حاشیه هنگ کنگ سفر کند. در بین راه اتومبیل حامل آنها توقف کرد و فردی که همراه او بود و بعدا معلوم شد که جاسوس کره شمالی است، او را از اتومبیل خارج و به یک قایق منتقل کرد.

در فیلم پولگاساری که از آثار کلاسیک و صاحب سبک تلقی می شود، هیولای داستان گرایشهای سوسیالیستی دارد.

در قسمتی از این کتاب می خوانیم:"بخشی از مسیری که با قایق طی شد در ساعات تاریک شب بود. بازیگر ربوده شده به یاد می آورد که فردی او را از یک راهرو تونل مانند عبور داد و پس از تزریق یک آمپول او مدتی هوش و حواس خود را از دست داد. پس از اینکه به هوش آمد متوجه شد که در کابین ناخدای یک کشتی باربری است که در گوشه ای از آن یک قاب عکس تشریفاتی کیم ایل سونگ، رهبر اسبق کره شمالی نصب شده بود."

هشت روز بعد او به پیونگ یانگ رسید و یک ویلای مجلل را که همواره تحت مراقبت بود دراختیار او قرار دادند.با آنکه شین سنگ اوک کارگردان سرشناس و چوی ائون هی سالها قبل طلاق گرفته بودند ولی هنوز مناسبات نزدیکی داشتند. به همین خاطر شین سنگ اوک در جستجوی همسر سابق خود به هنگ کنگ رفت. ولی او را نیز ربودند. او بعدها گفت:"ناگهان یک نفر کیسه ای روی سر من انداخت، نه چیزی می دیدم و نه می توانستم خوب نفس بکشم."

او به خاطر مقاومت در برابر دستور رهبران کره شمالی و عدم همکاری در ساخت فیلم چهار سال زندانی بود. وقتی که بالاخره همکاری با آنها را پذیرفت از زندان آزاد شد و از آن پس تا زمان فرار در کنار همسر سابقش زندگی می کرد.

نظرات کیم جونگ ایل در مورد فیلم

    فیلمی که داستان آن دقیق و مرتب نباشد نمی تواند توجه تماشاچیان را جلب کرده و به واکنش احساسی آنها جهت بدهد.

    یک محصول سینمایی ایدئولوژیک و هنری را فقط گروه هنرمندانی می توانند تولید کنند که از نظر ایدئولوژیک هماهنگی دارند و نظم و انضباط بر آن حاکم باشد.

سالها پس از وقوع این حادثه برخی معتقد بودند که داستان آدم ربایی ساختگی است و این دو ستاره سرشناس سینما زمانی که شهرت آنها در کره جنوبی رو به افول بود به کره شمالی پناهنده شدند. اما پل فیشر نویسنده کتاب فیلمسازی کیم جونگ ایل، می گوید مطمئن است که این دو نفر ابتدا مقاومت کرده اند ولی بعد که مقاومت آنها درهم شکست به همکاری اجباری با حکومت تن دادند.

او می افزاید:"پس از پنج سال اسارت در کره شمالی آنها بالاخره قبول کردند و باید در نظر گرفت که در آن سالها فیلم و سینما تنها کار و منبع درآمد آنها بود. هر دو آنها متوجه شدند که کیم جونگ ایل در مورد فیلم و سینما اطلاعات نسبتا خوبی دارد. به عنوان مثال در جلساتی که در مورد پروژه های سینمایی صحبت می کردند، مشخص بود که رهبر سابق کره شمالی حرف هایی برای گفتن دارد."

شین سنگ اوک و کیم جونگ ایل چندین فیلم تولید کردند و احتمالا مهمترین مورد آن 'پولگاساری' بود. فیلمی با پرداخت تخیلی که بعدها در نوع خود به یک اثر کلاسیک و شاخص بدل شد. هیولای این داستان گرایش های سوسیالیستی دارد و در مبارزه دهقانان با زمین داران از دهقانان حمایت می کند.

بالاخره پس از هشت سال این زوج سینمایی توانستند اعتماد کیم جونگ ایل را جلب کرده و اجازه پیدا کردند که به وین سفر کنند. در این سفر فرار کرده و به سفارت آمریکا پناه بردند. سازمان سیا پس از بازجویی کامل و کسب اطلاعات از آنها در مورد کره شمالی، آنها را رها کرد.

شین سنگ اوک در سال ۲۰۰۶ درگذشت و چوی ایون هی هنوز در شهر سئول زندگی می کند. هر دو با وجودیکه تاکید داشتند که آنها را ربوده و به زور به کره شمالی برده اند ولی به خاطر فریب دادن کیم جونگ ایل از او عذرخواهی کردند. شاید این نشانه ای بود از عارضه موسوم به سندروم استکهلم که گاهی اوقات فرد اسیر به مرور به کسی که او را به اسارت گرفته به نوعی وابسته می شود.

عکسی از چوی ائون هی مربوط به سال ۲۰۰۹

حکومت کره شمالی همواره ربودن این دو نفر را تکذیب کرده و ادعا می کرد که آنها به آن کشور پناهنده شده اند. اما دو فرد ربوده شده برای اثبات ادعای خود یک سند مهم داشتند، صدای کیم جونگ ایل که آن را به شکل مخفیانه ضبط کرده بودند. به عنوان یک سند دیگر می توان به موارد آدم ربایی کره شمالی در ژاپن اشاره کرد که در سالهای اخیر به یک موضوع مهم در روابط دو کشور بدل شده و آخرین بار دو طرف در تابستان سال گذشته در این مورد مذاکره کردند.

حکومت کره شمالی اعتراف کرده که در دهه ۷۰ و ۸۰ میلادی ۱۳ شهروند ژاپنی را ربوده است. پنج نفر از این افراد در سال ۲۰۰۲ به ژاپن بازگردانده شدند. کره شمالی می گوید هشت نفر دیگر فوت کرده اند ولی دولت ژاپن این ادعا را باور نمی کند.

پروفسور آندره لانکوف استاد دانشگاه کوکمین در کره جنوبی، تخمین می زند که حدود ۵۰۰ نفر از شهروندان کره جنوبی طی دهه های گذشته توسط کره شمالی ربوده شده اند. او می گوید: "اکثریت این افراد ماهیگیرانی بودند که بی احتیاطی کرده و به قلمرو کره شمالی نزدیک شدند. ولی تعداد دیگری از آنها اهداف و قربانیان عملیات پنهانی کره شمالی بودند."

او می افزاید:"یکی از موارد برجسته آن پنج دانش آموز دبیرستانی است که در سال ۱۹۷۷ و ۱۹۷۸ در سواحل کره جنوبی ناپدید شدند. حدود ۲۰ سال تصور می شد که آنها کشته شده اند اما در دهه نود میلادی مشخص شد که آنها در کره شمالی به عنوان آموزگار کار می کنند و کارشان آموزش نحوه زندگی و عادات مردم کره جنوبی به جاسوسان کره شمالی است."

به گفته پروفسور لانکوف از اکثر افراد ربوده شده که معمولا نوجوان بودند، به عنوان معلم زبان و حتی جاسوسهای تعلیم دیده استفاده می شود. او می افزاید: "روش کره شمالی بسیار ساده و سر راست است. اگر به معلم زبان خارجی نیاز دارد افرادی را که به این زبان تکلم می کنند می رباید. اگر برای ساختن فیلم مشکل دارد کارگردان و تهیه کننده سینما را می رباید." روشی بسیار ساده، اگر نمایش را دوست داری نمایشگر را بربا.