این روزها نباید بدنبال چیزی جز آرامش تیم محبوبمان باشیم. نه بازدید خبر میخواهیم و نه افزایش رتبه الکسا، قهرمانی تراکتور موفقیت تمامی رسانه های آذربایجانی است و نیازی به چیز دیگری نیست.

به گزارش دورنانیوز، چندین سال از حضور تیم محبوب آذربایجانی ها در لیگ برتر میگذرد، حضوری که توانست جان دوباره ای به لیگ برتر و در کل به فوتبال ایران بدهد. هزاران هزار هواداری که در بازیهای خانگی سرخ پوشان با حضور ۷۰ هزار نفری، ورزشگاه یادگار امام تبریز را پر میکردند و کار به جایی رسید که سرخابی های پایتخت در بازیهای خانگیشان مقابل این تیم احساس میهمان بودند کردند، میهمانی که باید مقابل ۵۰ هزار هوادار تراکتوری در ورزشگاه آزادی با این تیم مسابقه میداد.

روزهای اول فقط به دنبال حفظ تیم در لیگ بودند ولی رفته رفته توقع ها بالا رفت، حضور در لیگ قهرمانان آسیا شد هدفی جدید که البته آن هم محقق شد و برای اولین بار محبوب ترک ها توانست در تبریز و مقابل بیش از ۸۰هزار هوادار الجزیره امارات را شکست دهد و در همان گام اول برای خود در آسیا نام و آوازه ای دست و پا کند. این حضور در سالهای بعدی هم ادامه یافت تا کسب سهمیه لیگ قهرمانان برای هواداران تیم بی معنی شد و این بار جام حذفی هدف قرار گرفت که آن هم با حمایت هواداران پرشور آذربایجانی به وقوع پیوست و سال گذشته تراکتوری ها توانستند جشن قهرمانی جام حذفی را در کرمان به دست بگیرند.

حالا تراختور همه چیز داشت الا جام قهرمانی لیگ برتر، کاپی که به ویترین محبوب آذربایجانی ها راه نیافته بود. البته در سالهای قبلی این تیم چندین بار تا قهرمانی پیش رفت ولی هربار سنگی جلوی پایش گذاشته شد، سنگ هایی که از همه جا میبارید و دیگر آن قدر ملموس شده بودند که  داوران هم به راحتی هر سوتی که میخواستند میزند، آنقدر فجیع که در تبریز و در مقابل دیدگان ۷۰ هزار تماشاگر سر تیمشان را میبریدند و به عینه نشان میدادند که نمیخواهند تراکتور محبوب آذربایجان قهرمان شود.

روزها گذشت و تیمی از سوی رسول خطیبی بسته شد، تیمی بومی که جوانان آذربایجان سربازان خط شکن آن بودند و دیگر خبری از بازیکنان غیر بومی آنچنانی ولی کم غیرت نبود. سرخ ها خوب شروع کردند و در اواسط نیم فصل اول صدرنشینی را بدست آورد و با هدایت مربی جوان بومی و بازیکنان باتعصبش توانست در حضور بزرگان پولدار و با تجربه ای چون سپاهان به مقام قهرمانی نیم فصل برسند. این شد که کام هواداران هم شیرین شد و امیدها برای قهرمانی تراکتور در لیگ بیشتر از قبل شد.

نیم فصل دوم شروع شد ولی طولی نکشید که تغییرات مختلفی در تیم انجام گرفت، مدیرعامل بومی رفت و مدیر عامل غیر بومی آمد، خطیبی کنار گذاشته شد و تونی محبوب و پیر برای چندمین بار جایگزین مربیان داخلی شد. آن روزها شاید کسی فکرش را هم نمیکرد که این تیم با این همه حواشی دوباره بتواند جان بگیرد، کمر راست کند و برای قهرمانی بجنگد، ولی حیف که دشمنان غافل بودند از اینکه سربازان جوان آذربایجان به دنبال شکست همه در این کارزار بزرگ هستند. جوانان جویای نام آذربایجان که با تلاش خطیبی توانسته بودند یکجا جمع شوند این بار با هدایت مربی محبوب تراکتوری ها دوباره راه قهرمانی پیش گرفتند.

تراکتور هر روز بهتر از دیروز شد و کار به جایی رسید که صدر دوباره در دست جوانان سرخ پوشان آذربایجان افتاد، جوانانی که همیشه غیرت خود را نشان داده بودند، از مشروطیت تا انقلاب اسلامی، از جنگ تحمیلی تا روزهای تحریم، مردانی که همیشه با غیرت و تعصب در دفاع از خاک و ناموس و وطن و دین جلودار بقیه بودند.حالا این جوانان بدنبال قهرمانی تراکتور بودند، تیمی محبوب از دیار شیرمردان و زنان آذربایجان، از دیار باکری ها و ستارخان ها، فقط نمیدانم چرا خیلی ها تاب دیدن این مردانگی ها و تلاش را نداشتند.

دو سه هفته به پایان لیگ در حالیکه تراکتور با بردهای پی در پی و درخشش بازیکنان و حمایت هوادارانش در حال یکه تازی برای قهرمانی بود به یک آن همه چیز عوض شد، آب و باد و مه و خورشید و فلک در کار شدند تا جلوی این قهرمانی را بگیرند.یکی از داوری های مشکوک برای نماینده زردپوش اصفهان سخن به میان راند که به مدد سوت های بو دار هر روز به صدر نزدیک تر میشد و دیگری سخن از تلاش آقایان برای سنگ اندازی مقابل تراکتوری ها حرف زد.

ولی این پایان ماجرا نبود، تراکتور را نمیشد با این کار ها مهار کرد، تصمیم چه شد؟ شروع فعالیت رسانه ای برای حاشیه سازی، برای تفرقه افکنی و تخریب تیم، حالا نمیدانم چرا بومی ها هم به این ماجرا کمک کردند.خبرنگاران و رسانه ای های استان هم نتوانستند حرفه ای گری را نشان دهند و به جاده خاکی زدند.

حالا نمیشود گفت که آنها هم همچون برخی رسانه های پایتخت بصورت عمدی در حال تخریب تیم بودند ولی هرچه بود تنور دشمنان را داغ کردند.هر دو گروهی که در نشست خبری قبل از بازی تراکتور و گسترش به بحث و جدل پرداختند در نوع خود به تیم ضربه زدند، جو دوستی را از بین بردند و استارت حاشیه سازی پایتخت نشین ها را با دست خودشان زدند.کاری ندارم که یکی میگفت من عاشق تراکتور و رسول هستم و دیگری میگفت من عاشق ترم و تونی بهتر است.هر دو اسباب دست رسانه های تیزگوش پایتخت شدند تا تراکتور محبوب آذربایجان را به حاشیه ببرند.

در این بین اما نباید از شروع به کار یکی از سایت های معلوم الحال پایتخت به راحتی گذشت، سایتی که با انحلال وب سایت خبری گل در ایران ایجاد شده بود تا راه آن را ادامه دهد.رسانه های که این روزها هم بدجور برای تراکتور و فوتبال آذربایجان برنامه دارد و از سوی برخی خودی های عاشق نما هم تغذیه میشود.

بله راحت میگویم، سایت وزین و معلوم الحال “آی اسپورت”، سایتی که این روزها فقط حاشیه مینویسد و شاید تنها آرزویش قهرمان نشدن تراکتوری ها باشد.آنقدر واضح حاشیه سازی میکند که دیگر نمیتوان سکوت کرد.فعالیت هایش عین مهندسی جنگ نرم انقلاب نارنجی اوکراین است.فقط مانده ایم که خودی های مدعی چرا همراه آنها پیش میروند.

در روزگاری که اکثر رسانه های کشور به دنبال دور کردن قهرمانی از تراکتورسازی هستند به راحتی میتوان فهمید که سرخ پوشان محبوب آذربایجان کار سختی دارند.وقتی سایت مذکور هر خبری که از فوتبال آذربایجان میزند به واقع مثال بارز حاشیه سازی هستند، نمیدانم چرا رسانه های بومی یا سکوت میکنند و یا بعضا ناخودآگاه همراه دشمنان میشوند.

این روزها تراکتور عزیز ما فقط به یک چیز احتیاج دارد، آنهم آرامش است.آرامی که با سکوت رسانه های بومی و خنثی حاشیه سازی های غیر بومی ها میتواند به وقوع بپیوندد.

این روزها نباید بدنبال چیزی جز آرامش تیم محبوبمان باشیم.نه بازدید خبر میخواهیم و نه افزایش رتبه الکسا، قهرمانی تراکتور موفقیت تمامی رسانه های آذربایجانی است و نیازی به چیز دیگری نیست.

به امید آنکه  رسانه های حاشیه ساز علاوه بر بایکوت از سوی هواداران میلیونی تراکتورسازی، جواب دندان شکنی نیز از سوی رسانه های بومی دریافت کنند و بدانند که مردان دیار ستارخان و باکری ها اهل شوخی نیستند.

تراکتور اف سی