آیا آمریکا متعهد شده که از تأسیسات هسته‌ای ایران در برابر اسرائیل حمایت کند؟
آذوح: جلسه استماع سخنان جان کری وزیر امور خارجه و ارنست مونیز وزیر انرژی، در روز ۲۳ ژوئیه (اول مرداد) در برابر کمیته روابط خارجی سنای آمریکا، به صحنه کشمکش لفظی میان سناتورهای برجسته آمریکایی که تقریباً همگی مخالف توافق هسته‌ای با ایران بودند با وزرا مبدل شد.
جلسه با سخنان رئیس کمیته، سناتور باب کورکر آغاز شد. در حالی که مشخص بود که نشست آرامی در پیش نخواهد بود، وی گفت: "آن‌طور که من [از این توافق] برداشت می‌کنم معتقدم که شما از آستانه تازه‌ای در سیاست خارجی آمریکا عبور کرده‌اید. [به این معنا که] سیاست ایالات متحده این است که کشوری را که حامی ترور است، قادر کند که یک برنامه پیچیده و صنعتی هسته‌ای داشته باشد در حالی که همه ما می‌دانیم که تنها یک نیاز واقعی و عملی [به این برنامه] وجود دارد." اشاره وی به ساخت بمب اتمی بود.
جان کری زمان را تلف نکرد و بلافاصله جواب داد که توافقی که انجام شده بین ایران و شش قدرت جهانی صورت گرفته و "آنها هم آدم‌های گنگی نیستند."
اما شاید جالب‌ترین بخش کشمکش بین دو گروه زمانی بود که سناتور مارک روبیو از ایالت فلوریدا که به داشتن مواضع بسیار راست شهرت دارد و یکی از داوطلبان نامزدی انتخابات ریاست جمهوری سال آینده آمریکا از حزب جمهوریخواه است، با کری و مونیز وارد گفتگو شد.
او به‌طور غافلگیرانه‌ای از جان کری و ارنست مونیز خواست که در مورد یکی از مواد پیوست شماره ۳ صفحه ۱۴۲ از سند ۱۵۹ صفحه‌ای موسوم به "برنامه جامع اقدام مشترک" (برجام) توضیح دهند.
در ماده مذکور آمده است که هر شش قدرت جهانی، از جمله آمریکا، به اضافه اتحادیه اروپا موظف شده‌اند که "با [ایران] همکاری کنند و از طریق برنامه‌های آموزشی و کارگاه هایی [که به همین منظور برپا می‌شوند] قابلیت‌های ایران را برای محافظت از تأسیسات هسته‌ای خود و مقابله با تهدیدات امنیتی، از جمله خرابکاری، افزایش دهند."
روبیو با اشاره به این ماده سؤال خود را این‌گونه مطرح کرد که " اگر اسرائیل به این نتیجه برسد که این توافق باب میل او نیست و بخواهد در برنامه هسته‌ای ایران یا تأسیسات آن خرابکاری کند، آیا این توافقی که ما آن را امضاء کرده‌ایم ما را موظف می‌کند که از ایران در برابر خرابکاری اسرائیل حمایت کنیم؟"
مونیز گفت: "باور من این است که این [ماده] بیشتر به چیزهایی مانند امنیت فیزیکی [دستگاه‌ها] اشاره می‌کند... [وگرنه] تمام گزینه‌های ما و متحدان ما و دوستان ما سر جای خود باقی است."
روبیو بلافاصله واکنش نشان داده و گفت: "این دقیقاً نکته ایست که من دارم. اگر اسرائیل دست به حملات هوایی علیه تأسیسات [ایران] بزند آیا این توافق... ما را موظف می‌کند که از ایران در برابر آن تهدید محافظت کنیم و به آن تهدید پاسخ دهیم؟"
در اینجا جان کری با شتاب وارد بحث شد و گفت: "مقصود از این ماده این بوده است که در حالی که ما داریم وارد دنیایی می‌شویم که جنگ‌های سایبری به‌طور روز افزونی برای هر کس مایه نگرانی شده [ایران] از یک تضمین دراز مدت برخوردار باشد. اگر قرار است که شما یک ظرفیت هسته‌ای داشته باشید واضح است که این درخواست را داشته باشید که [سیستم شما] به نحو مقتضی محافظت شود."
روبیو در پاسخ به این گفته جان کری از وی سؤال کرد که آیا این ماده معنایش این است که ما می‌باید در برابر "جنگ سایبری" اسرائیل از ایران دفاع کنیم.
جان کری که مشخص بود در تنگنای بدی گرفتار شده گفت: "من به شما اطمینان می‌دهم که ما بسیار بسیار از نزدیک با اسرائیل کار و هماهنگ کنیم ..."
روبیو در جواب گفت: "برداشت من این‌طور نیست."
این ماده از توافق زمانی اهمیت پیدا می‌کند که به سوابق موضوع حمله سایبری به تأسیسات هسته‌ای ایران مراجعه کنیم. در سال ۲۰۱۲ نیویورک‌تایمز پس از بیش از یک سال کار بر روی این مسئله و مصاحبه با چندین متخصص دست اندر کار، در گزارشی اعلام کرد که حمله وسیع ویروس استاکس نت که بخشی از تأسیسات هسته‌ای ایران را از کار انداخت، کار مشترک آمریکا و اسرائیل بوده و با دستور سر‌ی باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا انجام شده است.
در پی حمله سایبری مزبور، در همان سال حمله شدیدتری که از آن با نام ویروس "فلیم" یاد می‌شد به سیستم‌های هسته‌ای ایران صورت گفت. موشه یعلون، وزیر دفاع وقت اسرائیل تلویحاً گفت که اسرائیل می‌تواند پشت این حمله بوده باشد.
در نهایت، آنچه که در جلسه اخیر کمیته روابط خارجی سنای آمریکا صدای اعتراض حامیان اسرائیل را بلند کرد جمله آخر کری در مورد ماده مورد اختلاف بود که گفت: "من فکر می‌کنم ما باید صبر کنیم تا به آن نقطه برسیم." به عبارت دیگر واکنش آمریکا تا زمان رسیدن به "لحظه حقیقت"، یعنی وقوع تهدید علیه برنامه هسته‌ای ایران، نامشخص باقی خواهد ماند.
