آنها که آشنا به سیاست امروز دنیا می باشند و مطلع در اصول اجتماعی ، خوب میدانند که عرصه های اجتماعی بیشتر از گذشته توسعه یافته و ملت ها می خواهند در حیات سیاسی ، اجتماعی و اقتصادی خود عملاً شرکت نمایند .

    نژاد پرستان آریایی همراه با ارتجاعیون دینی خوب می دانند که قادر به اجرای قانون اساسی فعلی هم نیستند. زیرا همین قانون اساسی ضعیف هم بر خلاف منافع ایشان است. اگر قانون اساسی اجرا شود باید آنها را از میان بردارد ، قانون برای محو کردن ایشان است . حال با این اوصاف ، پان فارسیسم چگونه می تواند طرفدار قانون باشد؟ آنها چه طور می توانند از طرف ملت وکالت داشته باشند ؟ آنها چگونه و با چه راهکارهایی خواهند توانست با مسئله ملی ملت های ساکن در ایران کنار بیایند ؟ این ها نمونه ای از سؤالات بی شماری است که همیشه ذهن هویت طلبان غیر فارس را به خود مشغول کرده است .

    با این مقدمه کوتاه و به گونه ای خارج از مقاله به دو موضوع خواهیم پرداخت :

1- لزوم تشکیل یک اجماع جهانی بر علیه نژاد پرستی در ایران وپیدا کردن طرفداران بین المللی برای حرکت ملی آذربایجان .

2- لزوم آموزش کار و زندگی جمعی همراه با همگانی کردن اصل "همه برای یکی و یکی برای همه " به عنوان اصولی ترین راهکار برای دوری گزیدن از فردگرایی و فردپرستی در حرکت ملی

    شهید سید جعفر پیشه وری ، رهبر فقید حکومت ملی آذربایجان ( 1324- 1325 ) در یکی از مقالات خود با نام " حفظ آزادی وظیفه ملت است " چنین می نویسد :

    " یکی از موجبات موفقیت ملل دنیا این است که در میان ممالک بی طرف و دشمن ، طرفدار برای خود ایجاد بکنند . مخصوصا در دوره جنگ جهانی اول و دوم اهمیت این مسئله اشکار گردید.    

    کشور های در حال جنگ علاوه بر هواپیما های جنگی به این وسیله هم موفقیت های بسیاری را کسب کردند . در زمان جنگ جهانی اول عملیات سیاسی و شعارهای آزادی خواهانه بیشتر از جنگنده های بمب افکن و توپ های جنگی نتایج عملی داشتند . برای توضیح بیشتر در مورد عملیات سیاسی مجبور به آوردن چند نمونه دراین خصوص هستیم .

    ساکنین اروپایی روسیه که از جنس ملت ویلیکوروس  نبودند و همیشه برای استقلال خود از چنگ روسها تلاش و کوشش می کردند در جنگ جهانی اول هم  بر خلاف دولت تزار قیام های متعددی کردند و اسباب شکست قشون روسیه را فراهم کرده و باعث و بانی اشغال مراکز مهم روسیه از طرف آلمانی ها شدند.

   و یا در قفقاز عثمانی ها با شعار آزادی مسلمین از تسلط حکومت تزاری پیش می رفتند ، مسلمین قفقاز موفقیت عثمانی ها را یگانه آرزوی خود تصور کرده و از هر گونه عملیات خودداری نمی نمودند. ارمنی ها هم با وعده هایی که از طرف روسها دریافت کرده بودند بر علیه حکومت عثمانی شورش هایی کرده و جلوگیری از عملیات عثمانی ها در آنادولو را فراهم کردند .

     انگلیسی ها اعراب را با تطمیع تشکیل امپراطوری بزرگ اعراب بر ضد عثمانی شورانیدند ، خود را حامی اعراب قلمداد کردند و سبب تفرقه ی مملکت بزرگ عثمانی شده و حاکم آن سامان گشتند .

    در انقلاب فرانسه هم اگر شعار آزادی فرانسوی ها تمام دنیا را متزلزل و حسن توجه انقلابیون عالم را به خود جلب نمی کرد ، از طرف قشون متحده ی آلمان ، روسیه و انگلیس مملکت فرانسه اشغال و آزادی آنها محو می شد . گمان می کنیم موفقیت های کمال آتا تورک در تورکیه و پیشرفت های انقلابیون مصری و هم چنین ایرلندی ها هم بدون کمک های معنوی دیگر ملت ها هرگز به دست نمی آمد .

    حال وقتی که اوضاع دنیا با خواهش و تقاضا های ما موافقت دارد ، آیا ما می توانیم تنها با تکیه به قوه داخلی خود نموده بدون ملاحظات سیاسی خارجی و پیدا کردن کمک و طرفدار در میان ملل ممالک دیگر که دشمن دشمنان ما هستند موفق به آرزوی خود شویم ؟ آیا مضحک نیست که در سیاست داخلی خود از سیاست خارجی دنیا صرف نظر نماییم ؟ آیا برای یک ملتی ممکن است قائم به نفس خود بوده و با زور خود از عهده ی حفظ استقلال بر آید ؟ البته که جواب این سؤالات نه میباشد چرا که امروز مملکت انگلستان با آن زور و عظمت متشبث به تطمیع ملل کوچک می شود ، امروز هر ملتی که توانست درسیاست دنیا طرفدار برای خود پیدا کند می تواند به موفقیت و خوشبختی نائل گردد . "

    و امروز وقتی بخش بزرگی از پان فارسیسم با آن ابهت و غرور و دجال گری حاضر به نرمش در برابر ملت ها گشته و حتی قسمتی از خواسته های ملی را سر لوحه ی شعارهای انتخاباتی قرار می دهد ، بهترین فرصت برای آذربایجانی ها این است که بازی را بیشتر از پیش گسترش داده جز بازیگران اصلی آینده در سیاست گذاریهای داخلی و حتی خارجی باشند . امروز حکومت گران پان فارس با تمام عمال داخلی و خارجیشان اعم از مخالف و موافق در تمام زمینه های سیاسی و فرهنگی و رسانه ای شکست را در برابر حرکت های ملی پذیرا گشته اند و این را می توان از فرکانس های فرستاده شده توسط کنش گران سیاسی ایشان فهمید . به قول آموزگاربزرگ ، سید جعفر پیشه وری هر ملتی که توانست صدای خود را به گوش جهانیان برساند همانا نقش خود را در سیاست بین الملل پررنگتر خواهد کرد .

    حال آیا با وضع کنونی و اصرار بر مبارزه به روش های گذشته هیچ عاقلی میتواند طرفدار ما باشد ؟ تجربه نشان داده توسعه ی دراز مدت فعالیت های سیاسی به پیدایش احزاب سیاسی و تشکل های مردمی و به تبع آن گسترش مسئولیت پذیری در جمعیت و روحیه ی جمعی و جمع گرایی میگردد . تکیه به افراد و فرد گرایی شاید در کوتاه مدت نتایج مثبتی به بار بیاورد ، در دراز مدت به خود کامگی و فرد گرایی و فرد پرستی منجر گشته و مبارزات بر حق ملتی را محدود به چند نفر نموده و سبب انحصار گرایی داخلی در جنبش را فراهم می آورد .

    این موضوع را در فرهنگ عامه ی ملت آذربایجان هم تا اعماق فولکلور غنی آن میتوان مشاهده کرد ، اهمیتی که اجداد ما طی اعصار طولانی به جمع گرایی و دوری گزیدن از فرد گرایی و فرد پرستی داده اند در تمام داستان ها و حماسه های ملت های تورک به چشم می خورد ، در هیچ زبان و فرهنگ عامه ای جمله ای به گیرایی " ائل گوجو / سئل گوجو " ، " ائلینه یانان / کول اولماز " نمی توان برخورد کرد . جنگ های طولانی آتا بابک در برابر دشمنان و خائنین و یا حماسه هایی که در داستان های کوراوغلو و قوچاق نبی آفریده شده همه حاکی از اعتقاد راسخ و وابستگی شدید به جمع و جمع گرایی است . در هیچ جای تاریخ پر فراز و نشیب ملت های تورک نمی توان یافت که در آن تأکید بر فرد گرایی بشود .

    همان طور که دوستان واقفند انتخابات فرصت های بی شماری به وجود می آورد که در نوع خود بی بدیلند . هر گونه استفاده از آن به جنبش جمعی ملت ها کمک شایانی می نماید در حالی که دوری گزیدن از انتخابات و پای فشردن بر تحریم و بایکوت ما را در حصار هایی که خود بافنده ی آن بودیم محصور کرده و ارتباط مارا با دنیای خارج قطع می نماید . در انتخابات هفتم اسفند با اتفاقات تلخ و شیرینی که داشت اهمیت کار و زندگی جمعی را به وضوح نشان داد چه بسا که در زمانی خیلی کوتاه  با امکاناتی در حد صفر چه حماسه ها که آفریده شد .جرایانات یک سال اخیر که بیشتر در حاشیه ی انتخابات دور می زد ، علی رغم هزینه های مالی هنگفت و هزینه های زمانی که بر حرکت ملی اذربایجان تحمیل کرد درسهای زیادی هم پیش روی فعالان ملی قرار داد که امیدواریم مورد استفاده ی تمام کنش گران داخلی در حرکت ملی گردد .

 توان نقد نیرو های سیاسی در محدوده ی کل ایران و ارزیابی جرایانات قبل از انتخابات و به تبع آن بازی در میادین مختلف سیاسی ، هم چنین توانایی بسیج اکثریتی نیرو ها از تجارب بیشماری است که قبلا فاقد آن بوده ایم و تنها تماشاگرانی بوده ایم که دور از میدان بازی های سیاسی  بعد از فروکش کردن جزر و مد های فراوان تنها دنبال دل مشغولی های تازه می گشتیم .

                                                                                    آینده از ان ملت ها ست

                                                                                               محمد تبریزلی

                                                                                                27 / 1 /95