قوچاق ایراقلی

توضیح: از اینکه به زبان تحمیلی که به مدت هشتاد و اندی سال بر ما روا شده می¬نویسم معذرت خواهی می¬کنم.نوشته شدن این مطلب به زبان فارسی برای فهم عموم است.

" عاقل باش و آنچه که غیر ممکن است را طلب کن "این جمله به عنوان شعار اصلی جنبش دانشجویی فرانسه در بین افکار عمومی جهان شناخته می¬شود. از این رو جایگاه و اهمیت تعیین کنندگی¬اش در مقایسه با سایر جنبشها در اقصی نقاط دنیا به صراحت به چشم می-خورد.چرا مطالعه¬ی این جنبش برای ما ضروری می¬نماید؟

همانطور که دکتر بشیریه در کتاب جامعه شناسی سیاسی خود در مبحث جنبشهای دانشجویی ابراز می¬دارد جنبشهای دانشجویی همواره به عنوان مقام هدف را برای خود داراست و هیچگاه خود دانشجو در مقام مولد فکر و اندیشه نبوده و نخواهد بود بلکه همیشه از جریانهای روشنفکری موجود و زنده در جامعه¬اش الهام گرفته و جنبشی متناسب با خود و وضعیت تعریف می¬نماید. اما آنچه که برای ما مهم است دانشجویان فرانسه در روزهای بحرانی و زمانی که اشخاصی که به عنوان پدر معنوی برای آنها قلمداد می¬شدند پشت آنها را خالی کردند، جنبش خود را معطل نگذاشته و با منطق مبارزه¬ی خود را ادامه داده و به پیش رفتند.

هدف از باز کردن این موضوع وضعیت امروز دانشجو و رابطه¬اش با جنیش دانشجویی است.از 19 اردیبهشت سال 74 شاهد جنبش دانشجویی خویش هستیم و از این تاریخ تا قیام سرتاسری خرداد 85 در آذربایجان همواره دانشجویان در صف اول مبارزه بر علیه شوونیسم فارس بوده¬اند و در طی این سالیان دانشجویان با عوامل حکومتی در دانشگاهها در موضع رودررو و مواجهه قرار داشته و افراد زیادی که قلم از ذکر نامهای آنها از حیث تعدد عاجز است، دچار انواع اذیت و آزار و شکنجه¬های روحی و روانی شده و به حق مبارزه¬ی خود را ادامه داده¬اند. پس در این سالها به هیچ وجه مطلبی تحت عنوان موجودیت یا عدم موجودیت در دانشگاهها مطرح نبوده است. اما از سال 85 به بعد فضای موجود برای فعالیت در دانشگاهها با سرعت زیادی رو به بسته شدن رفته و می¬رود، امروز نیز به سختی شاهد محقق شدن چنین فضاهایی هستیم مواردی از قبیل بسته شدن کانونهای فرهنگی، لغو مجوز مراسم شب شعر تورکی، عدم دادن مجوز برای برپایی نمایشگاه کتاب و عکس و. . . دلایل محکمی دال بر این ادعا هستند. بی¬شک با ادامه یافتن چنین روندی شاهد مشکلات عدیده در جنبش خویش خواهیم بود.اگر از این عوامل بگذریم تکلیف دانشجو و جنبش ماحصل آن چه خواهد بود؟

نسل جدید با شور شوق زائدالوصفی وارد دانشگاهها می¬شوند و در صورت مشاهده چنین فضایی در دانشگاه شاهد مرگ خیلی از استعدادهای خودشان خواهد بود. این وضعیت را درست شبیه به کسی که در وسط اقیانوس در یک قایق کوچک و بدون قطب نما و فقط با در دست داشتن پارو جهت پارو زدن آب می¬توان وصف کرد.

آنچه که در بالا رفت را شاید بتوان به علت فقدان آموزش توجیه کرد. در این میان شخصی که خود را دانشجو می¬داند تکلیفش چیست؟ درخواستهایش باید چه باشد؟ چه طور باید به مبارزه بپردازد؟ اصلا آیا به مبارزه اعتقاد دارد یا نه. . . مسائلی است که باید شفاف¬سازی شوند؟

از راه حلهای این وضع می¬توان به موارد زیر را برشمرد:

در زبان عربی مدینه به معنای شهر است و به دنبال آن کلماتی مانند مدنی، تمدن، مدنیت می¬آید. در زبان انگلیسی نیز وضع به همین منوال است. همه کلمات مذکور یک معنی را افاده می¬کنندو آن تمدن و فرهنگ است که شامل تمام نهادهای مدنی از جمله گروه تئاتر،گروه موسیقی، خوشنویسی، قصه و رمان می¬باشد که می¬توان همه¬ی این نهادها را به زبان مادریمان آفرید و زنده نگه داشت.این نوع مسائل جز مسائلی هستند که هنوز در چنین فضاهایی ممنوع نگشته¬اند.

از نقطه نظر دیگر مبارزه¬ی فرهنگی ملتهای بدون دولت شامل موارد زیر می¬باشد:

1-                 مبارزه¬های سمبولیک مانند شبنامه،اس¬ام¬اس،بحثهایی پیرامون نما و پرچم

2-                 اقدامات برهم¬زننده

3-                 نخبه¬ها:کسانی هستند که افرادی را از لحاظ فکر و اندیشه از طریق آموزش به حد خود می¬رسانند و اکثرا این افراد متحمل انواع شکنجه،  تبعید، زندان می¬شوند و به عبارتی نخبه¬ها در مقابل نیزه¬ی حاکمیت قرار دارند.¬

4-                 افزایش نخبه¬ها و از میان برداشتن فاصله میان توده و نخبه

از موارد مذکور در بالا فقط به مبارزه¬های سمبولیک بیشتر پرداخته شده و به مابقی اصلا توجهی درخور نشده و اگر هم شده در حد کافی نبوده است.

امروز دانشجویان این اصول را باید از جان و دل پذیرفته و مبارزی به معنای واقعی شوند.

آینده ازآن ماست.