در بسیاری از ممالک و ملتها، گذشتگان همواره چراغ راه آیندگان هستند و کسانی که در گذشتگان دور و نزدیک برای مردمشان و یا وطنشان دست به هر کاری زده بودند امروز از طرف بازماندگان و میراث گران آن اشخاص بعنوان سرمایه های تاریخی فرهنگی برای سر افرازییشان و برای تشکر و قدردانی از زحماتشان به بهانه های مختلف سعی در زنده نگه داشتن اسم عزیزانشان می کنند بدون آنکه توجهی به نوع افکارشان و عقیده و ایدولوژی آنها مد نظر گرفته شده باشد به عنوان افراد ملی شناخته میشوند تا بلکه سرمشق جوانان و فرزندانی گردند که برای باور کردن خویش و حس تعلق داشتن به وطن نیازمندش هستند که از اجداد و پدرانشان کسانی باشند تا با تکیه بر آنها توان ساختن وطنشان را از آنها الگو برداری کنند، کسانی که بتوانند به وجودشان افتخار کرده در بین ملتهای دیگر اعتماد به نفس پیشرفت کردن رو داشته باشند. بحث ماندگار کردن افراد مهم و زحمتکش و یا قهرمانان ملی از زمانهای بسیار قدیم از بشر اولیه شروع شده و تا امروز ادامه دارد. انواع کتیبه ها مقبره ها و آثار باستانی که امروزه مهمترین پشتوانه یک ملت بشمار می آیند و از فرهنگ غنی ملتها در قرون گذشته خبر می دهند همه و همه نمونه های ماندگار سازی  اشخاص و افعال و افکار گذشته اند.حتی از هزاران سال پیش وقتی سلسله ای بر قدرت می رسید و بر سلسله و قدرت قبلی کشور چیره می گشت با وجود اینکه دشمنی فراوان بین آنها بود هرگز به جز استثناهایی در تاریخ دست به پاکسازی آثار فرهنگی و هنری و غیره.. پیشینیان نمی زدند و تنها سعی در ساختن آثاری جدید تر و بزرگتر از پیشین برای مانگار سازی اسم و سلطنت خویش می کردند حتی برخی زمان بر مرمت سازی و باز سازی آنها نیز اقدام می نمودند بدون کوچکترین تاملی بر افتراق عقیده و نوع حکومت، چون اهم وجود این گذشته گان از گذشته های بسیار دور در بشر بوده  و است چرا که تجارب یک ملت است که راه پیشرفتش را هموار می سازد و اعتماد به نفسش را برای اکتشافات فرهنگی هنری و حتی صنعتی استوارتر می کند.

متاسفانه با وجود این ،امروز در مملکتی که در آن زندگی می کنیم گاهی حتی به مرده ها نیز رحم نمیشود و اجساد بی جانشان گاهی منبع و پایگاه تهدید برای برخی افکار اوتوریته و توتالیتر می گردد و یا افکار آن زمانیشان ممکن است با ایدولوژی و افکار این زمانی برخی ها متناسب نگردد تا دست به ویرانی و خرابیه مقبرش یا آثارش و یا بازماندگانش بزنند بدون اینکه کوچکترین زحمتی به خود داده باشند برای حتی برسی زحماتشان و افعال به جا مانده از آنها. راحترین راه را که حذف و نابودی است انتخاب می گردد و دکمه دیلیت به مانند همیشه زده می شود تا فرهنگ و زحماتی بمانند جسمش، روح وخاطرش و اسم جاویدانش  را نیز پاک کند، چرا باید از وجود مقبره ای یا قبوری و یا نشانی از فردی که سالهای دورتر از ما می زیسته و زحمتهایی برای افکارش در محوطه ی وطنش انجام داده مورد تهدیدی برای حکومت و یا افرادی گردد که امروز ساز و برگ انتظامات و سپاهیان و امکاناتشان صدها برابر افزونتر و مدرنتر از حاکمان دیروز است گردد؟؟ چرا باید جسمی بی جان که شاید استخوانهایش نیز توسط گذر زمان پوسیده شده برای قدرت و اقتداری مایه تهدید و ترس باشد؟  شاید اگر کسانی که امروز در قبرستانها و یا زیارتگاها زیر خروار خاک آرمیده اند از مقتداران پیشین حکومتی بوده باشند و یا سمتی یا خالق ایدولوژی در گذشته می بودند بلکه شاید حذف آثارشان تا حدی قابل هضم می بود. اما کسانی که در گذشته نیز توسط رژیمهای قبلی مورد آزارو زندان و حتی مرگ قرار گرفته اند چگونه می توانند دشمن رژیمی نوین باشند که خودش نیز دشمن ورقیب رژیم قبلی بوده است؟ آیا نظریه و قانون نا خوانده ، دشمن دشمنم، بمانند دوستم است نیز موارد استثنا و تناقض دارد؟

چندی پیش به دیدار و زیارت شخصی که سالهای زندگیش با سختی و کوشیدن و آموختن و آموزاندن گذشته بود به یکی از وادیان رحمت تبریز(قبرستان) به همراه چند تن از دوستان رفته بودیم تا بگوییم که هنوز در خاطرمان هستی اگر که قدرت در گذشته و حال ندانسته شده باشد. صمد بهرنگی شخصی که شاید به معنای واقعی  وی را دوست حقیقی و صمیمی بچه ها خواند میزبان جمعی از جوانان شهر تبریز بود ، خانه اش گرمی همیشه و مهمان نوازی دایمیش را نداشت ، سردیه قبرش به هوای اطرافش منعکس شده و دلهای گرممان را سردتر از همیشه می کرد. شرایطی که قبر صمد داشت و اتفاقاتی که برای خانه  ابدیش افتاده بود دلمان را آغشته به خون کرد، کلمه افسوس را شاید بتوان در چنین شرایطی خوب معنایش را دانست. قبری بی دفاع که دلگرم کننده دل اندک اشخاص اهل قلم و زبان و دل بود مورد دست درازی و تجاوز و هتک حرمت از طرف مقتدران زمان شده بود عکس و تابلوی فلزیش که نقش صمد را با افتخار در تنش نقاشی شده نمایان میساخت  کنده شده ومعلوم نبود در کدام زباله دانیها در کنار عکس و هیکل گذشتگان دیگر، بی کس ساکت می آرمید.خبری از  ماهی سیاه کوچک خانه ی صمد نبود. ماهی کوچکی که انگار تهدیدی برای نهنگان مسلح زمان می گشت که توسط قلاب کج اندیشی صید صیاد شده بود. نمی دانم شاید صمد واقعا خطرناک است شاید قلمش هنوز زنده و دلگرم کننده کودکان تبریز است. چه کسی می داند شاید قبرش هنوز می نویسد و نقش روی قبرش هنوز زندگی می کند در اذهانمان و روح و روانمان، که امروز مورد حمله قرار می گیرد.

با نگاهی به آثار صمد دلیل چنین رفتار اقتدار را نتوانستم درک کنم حتی زیارت کنندگان و میهمانان خانه صمد نیز به آن اندازه نبودند که تحریکی برای دیگران و انحصار طلبان اندیشه بوجود آورند. صمد بهرنگی از پایه گذاران ادبیات کودکان و قصه نویسی در ایران بود . قبری کاملا ساده مانند زندگیش دارد که تنها عکسی از وی با نقشی از ماهی سیاه کوچک صمد در آمیخته بود و بر سر مزارش صمد را تداعی میکرد امروز از همان نقش و تابلوی فلزیش نیز بی نصیب گشته و شاید فردا سنگ قبرش را نیز از دست بدهد . گاهی در زندگی آنقدر چیزهای متناقض می بینیم که معنای خود زندگی را در تلاطم این پارادکسها گم می کنیم.چرا ما که مردمی مرده پرستیم و هر کسی که حتی کوچکترین زحمتیم برای ملتش نکشیده زیارتگاهها و مقامها از زر و سیم برایشان می سازیم ، چگونه قبر شخصی که تا آخرین روز زندگی کم سالش برای ادبیات این دیار زحمت کشیده از داشته های قبلیش هم دست بریده می گردد.؟؟

 چرا صمد ؟

چرا کسانی که ساده زندگی کردند و کامل ؟ ...کاش جوابی که واقعا آرامش دهنده باشد داشتیم .

چقدر مظلوم و بخت برگشته ای صمد ، که رژیمی خودت را ازبین می برد و رژیمی دیگر نام و اسمت را .

 متاسفم برای همه چیزی که هیچ چیز واقعی درونش نیست.