ﺑﺎر دﻳﮕﺮ، ﺟﺎودان رﻳﺸﻪ ﻫﺎی ﺳﺒﺰ ﺑﻬﺎر 

از دل ﺧﺎك ﮔﺮم اﻳﻦ دﺷﺖ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻓﺮﻳﺎد می¬کشد 

..........

وآﻧﮕﺎه از اﻣﺘﺪاد رﻧﮕﻴﻦ ﻛﻤﺎن 

ﺟﺎﻧﺒﺎﺧﺘﮕﺎن ﻣﺎ، اﻳﻦ ﻛﻤﺎﻧﺪاران ﺳﺮخ ﺑﻬﺎر 

ﭼﻮن جنگلی ﭘﺪﻳﺪار می¬ﺷﻮﻧﺪ 

ﻫﻤﭽﻮن ﻫﻤﻴﺸﻪ زﻧﺪه و زﻳﺒﺎ و ﺳﺮﻓﺮاز  

ﻣﻐﺮور و اﺳﺘﻮار

از ورای دﻳﺪﮔﺎن ﻣﺎ می¬ﮔﺬرﻧﺪ 

ﺑﺎ اﻧﻔﺠﺎر ﺣﻀﻮر ﺷﺎن 

آﺗﺶ می¬اﻓﻜﻨﻨﺪ ﺑﺮ روح و ﺟﺎن ﻣﺎ 

و دﺷﻮاری ﺳﻬﻤﮕﻴﻦ و ﺑﻴﺮﺣﻢ وﻇﻴﻔﻪ را  

ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﻣﺠﺮوح ﻣﺎ  

          آﺳﺎن می¬کنند، 

ﻫﺰار ﺑﺎر می¬ﺳﺘﺎﻳﻤﺖ ای ﺑﻬﺎر!

             ﻫﺰار ﺑﺎر می¬ﺳﺘﺎﻳﻤﺖ ای ﺑﻬﺎر! 

         ﭼﻮﻧﺎن ﻛﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻳﺎراﻧﻤﺎن رواﺳﺖ...