آذوح: دل‌درد امانش را بریده و پول همراهش نیست اما مسوولان بیمارستان «میلاد» می‌گویند تنها پس از واریز 300 هزارتومان به حساب بیمارستان می‌توانند او را بستری کنند. اوکه به شدت درد می‌کشد، در اعتراض به این اقدام، به طبقه دوم بیمارستان می‌رود و خودش را به پایین پرتاب می‌کند. او «علی شفیعی» نام دارد؛ مردی 48 ساله که در حال حاضر در کما است و در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان «میلاد» بستری است.

«رضا شفیعی»، برادرش به «ایران‎وایر» می‌گوید: «برادرم جمعه بعدازظهر از بویین زهرا با من تماس گرفت و گفت دل درد امانش را بریده. من در روستاهای اطراف ساوه در یک شعبه اخذ رای فعالیت می‌کردم. گفتم شما ماشین بگیرید و خودتان را برسانید بیمارستان میلاد تهران، من هم حرکت می‌کنم و می‌رسم.»

علی شفیعی همراه دو تن از همشهریانش راهی بیمارستان میلاد می‌شود :«آن‌قدر دل دردش شدید بوده و دستپاچه خودشان را به بیمارستان می‌رسانند که پول همراه‎شان نبوده.»

صندوق بیمارستان میلاد مبلغ 300 هزارتومان فیش صادر  و بستری بیمار را منوط به پرداخت این مبلغ می‌کند: «ساعت پنج و 47 دقیقه فیش صندوق بیمارستان صادر شده. این ها همان وقت می‌گویند که ما همراهمان پول نداریم، شما بستری را انجام دهید تا همراه ما برسد و پول بیاورد.»

حرف آن‌ها مورد توجه مسوولان پذیرش قرار نمی‌گیرد: «برادر من از شدت درد روی کف زمین غلت می‌زده و ناله می‌کرده. وضعیتش به حدی وخیم بوده که مردمی که آن جا بودند، اعتراض می‌کنند و حتی حاضر شده بودند 10 هزارتومان، 10 هزارتومان پول جمع کنند تا او بستری شود.»

علی شفیعی بیمه تامین اجتماعی هم دارد اما چند روز پیش‎تر تاریخ دفترچه‌اش منقضی شده است: «برادرم پول بیمه را داده اما سه روز از تاریخ دفترچه ‌اش گذشته بوده. گفته من بیمه دارم، شما به راحتی می‌توانید از تامین اجتماعی استعلام کنید اما آن ها به این موضوع هم اهمیت نمی‌دهند. برادر من بیمه روستایی هم دارد. او از روستا خودش را به بیمارستان رسانده بود.»

ساعت هفت و 19 دقیقه عصر یک شنبه است و هنوز علی شفیعی بستری نشده است: «از شدت درد زیاد دیگر طاقتش تمام شده بود. در اعتراض پله‌ها را بالا می‌رود و خودش را به پایین پرتاب کند. حالا زخمی و بی هوش با دست و پا و سر شکسته در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان بستری است.»

تمام این مدت برادرش در راه بوده است: «راهم خیلی دور بود. 50 کیلومتر فقط در جاده خاکی رانندگی کردم اما چند دقیقه ای دیر رسیدم. جایی هم که بودم، روستا بود و به عابر بانک دسترسی نداشتم که پول واریز کنم.»

او یک باره گریه‌اش می‌گیرد: «برادر من به خاطر 300 هزار تومان الان توی کما است؛ کسی که دو سال در خط مقدم جبهه برای این کشور جنگیده. جانبار هم هست اما حتی کارت جانبازی هم نگرفته بود.»

خانواده شفیعی از کادر درمانی بیمارستان میلاد شکایت کرده‌اند: «شکایت نامه‌ خود را در کلانتری پایین برج میلاد تنظیم کردیم.»

شاهدان ماجرا هم با او که دیر رسیده، صحبت کرده‌اند: «بعضی‌ها حتی شماره تلفن دادند و گفتند هر زمانی به شاهد نیاز داشتید، حاضریم شهادت بدهیم.»

البته راهنمایی‌های دیگری هم به آن‌ها کرده‌اند: «برخی به ما گفتند چیزی نگویید، بروید پیش وزیر شکایت کنید، خودش موضوع را پی گیری می‌کند و خسارت هم می‌دهد. اما مگر من کیسه دوخته‌ام؟ پول می خواهم چه کار؟ برادرم روی تخت بیمارستان افتاده و وضعیتش آن قدر بد است که ما امید نداریم. کلی آدم دیده‌اند چه بر سرش آمده است.»

«حسن قاضی زاده هاشمی»، وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی دی ماه سال گذشته پس از ماجرای جنجالی کشیدن بخیه کودک در بیمارستان خمینی شهر اصفهان گفت: «مریض که آمد، مریض اورژانسی، نبایستی از اسمش پرسید، نه از دینش پرسید، نه از آیینش،‌نه از پولش، نه از دفترچه اش... .»

او این سخنان را در گفت و گو با یک برنامه تلویزیونی بیان کرد. با این حال، به نظر می رسد مدیران بیمارستان میلاد این برنامه را ندیده اند و یا این که حرف های وزیر برایشان معتبر نبوده است.

رضا شفیعی در ادامه به دوربین‌های بیمارستان هم اشاره می‌کند و می‌گوید: «به هر حال باید فیلم این وضعیت در دوربین‌های بیمارستان هم موجود باشد و قوه قضاییه باید رسیدگی کند و پاسخ گو باشد.»

رضا شفیعی تصمیم گرفته با رسانه‌ها درباره برادرش حرف بزند: «من می خواهم اطلاع رسانی کنم که دیگران گرفتار وضعیتی که ما هستیم، نشوند. گیرم اصلا کسی پول ندارد، حتما باید خودش را پرت کند پایین تا بعد ببرندش مراقبت‌های ویژه.»

علی شفیعی راننده نیسان است و دو کودک زیر 10 سال دارد و اکنون یک خانواده چهارنفره به طور مستقیم قربانی این ماجرا شده است: «خودتان حساب کنید که چه قدر به برادرم فشار آمده که دست به این کار زده است.»

مدیریت بیمارستان میلاد هنوز با خانواده شفیعی دیداری نداشته و کادر درمانی از ان ها دل جویی نکرده اند: «ما این همه داد زدیم که باید مدیریت را ببینیم، مدیریت را به ما نشان ندادند.»