امیر مردانی

(تقدیم به آن جمع محدود، که حد خود را نمی داند)

بهانه ی یک سالگی شروع به کار مجدد سایت رسمی آذوح(آذربایجان اویرنجی حرکاتی) و تبریک آن به تمامی دوستداران و علی الخصوص اعضای خستگی ناپذیر این تشکیلات که همه رقمه در یک سال گذشته در برپایی مجدد تریبون رسمی از جان و دل مایه گذاشتند و بدون چشمداشت به کسب نام و نشان روز به روز بر محتوای سایت افزودند، یکی از شیرینترین بهانه ها برای نوشتن من نوعی است. تلاشهای بیدریغی که آذوح را با بیش از 50 هزار بازدیدکننده در روز به یکی از نقاط عطف مبارزات رسانه ای حرکت ملی مبدل ساخته است.

اما، این بهانه ی شیرین، همراه تلخی هم دارد. بهانه ی نوشتن این متن گرچه جشن هست ولی متن آن به هیچ وجه برآمده از مقدمات یک جشن نیست. مقدمات این نوشته و محرک اصلی آن، حدنشناسی بعضی محدودین عزیز و درفشانیهای گرانمایگانی است که منطق را در توهین و گستاخی و هتاکی یافته اند.

سخنان گهربار منسوبین یکی از تشکلات(که معلوم نیست آیا این تشکیلات معظم نظارتی بر عملکرد اخلاقی منسوبینش و یا دستورالعمل اجرایی رفتاری تعریف شده ای برایشان دارد، و یا اینکه هر عضو هردمبیلی هر سخنی هرجایی می تواند افاضه نماید) در اتاقی اینترنتی و در جمعی 80 نفره بیش از پیش مشخص ساخت دشمنان و ناآگاهان هر زمان که قصد بر تضعیف حرکت مقدس ملی آذربایجان داشته باشند تنها چاره را در به اصطلاح "مچ گیری" و یا عامیانه ترش، "افشاگری" می یابند. این جمع عزیزان و ناعزیزان با تاکید بر نکاتی که ناگفته مانده اند و یا آنچنان اهمیتی برای طرحشان نبوده و با های و هوار و جار و جنجال در سعیند ثابت کنند مخالفینشان یا "مزدورند"، یا "بیسوادند"، یا "تازه وارد حرکت شده اند"، یا "خائنند" و دهها لقب دیگر که بیشتر برازنده ی خودشان است. حال آنکه اولا آن نکات ناگفته، بسیار پیشتر از این برای بسیاری از فعالین راستین و شجاع حرکت ملی آشکار بوده و دوما، ملت آذربایجان بسیااااار بهتر از آنچه تصور می کنند فرق شقیقه و خال آهو را می داند و می شناسد.

آقایان آ.ق و بولوت.ع معرف بسیاری اند و منظورم از این بسیاری که گفته شد را همان بسیاری، بسیار بهتر از حتی همین دو دوست ارجمند می دانند!. و چه بسیار فعال حرکت ملی(هم زن و هم مرد) که مورد لطف! و مرحمتهای فراوان این دو دوست و مخصوصا ب.ع قرار گرفته اند و به دلیل شرم و حیا و درنظرگرفتن مصالح حرکت ملی شرافتمندانه دم برنیاورده اند. توهینها و گستاخیهای این دو جناب نسبت به تشکیلات آذوح در یک اتاق کوچک پالتاک، شمه ی کوچکی از نگاه تنگ چنین دوستانی نسبت به آزادی بیان و نقدپذیری است. سزای کوچکترین انتقاد از این آقایان و تشکیلات متبوع، نه فقط توهین به شخص سوال کننده و تلاش بر افشای جزئیات زندگی شخصی اوست که این جسارتها دامان هرچه به شخص منتقد مربوط است را نیز می گیرد. بیان سخنان و درج جملات سخیف نسبت به آذوح از سوی این دو جناب مقدمه ای شد بر نوشتن این متن و تلاش بر توضیح آنکه ملت آذربایجان و فعالین ملی نه به سان شما عزیزان اینچنین "خودشیفته اند" و نه چون شما سر در سودای "قدرت به هر قیمت" دارند. جلسه ی موصوف بیش از پیش نشان داد در فردای انشاالله نزدیک آزادی آذربایجان جنوبی و برقراری دولت ملی، اگر خدای نکرده قدرت بر دستان شما عزیزان بیفتد گردن منتقدانتان را دوروزه آسفالت خواهید کرد. البته، اسکیلردن قالمیش بیر سوز واردیر دئیه ر آج تویوق یاتیب یوخودا ...!

حال که کار به اینجا رسیده و دم از افشاگری و به رخ کشی نداشته هایتان را مد رفتاری خویش قرار داده اید، چه بهتر و مناسبتر که برای چندمین بار و یک بار برای همیشه این مسیر منحرف ایجادی شما بسته شود. متن زیرین گریزی کوتاه خواهد بود به چگونگی برپایی و تاسیس آذوح و 5 سال و چند ماه زندگی آن؛ به مناسبت یکسالگی آغاز به کار مجدد ارگان خبری این تشکل.

برخلاف ادعاهای ناآگاهانه و بعضا بیسوادانه ی جناب ب.ع و ج.ع و برخی دیگر از منسوبین تشکل "اویانیش خواه" در جلسه ی موصوف که متاسفانه از بی اطلاعی محض از حتی مسایل درون تشکیلاتی متبوعشان خبر می دهد، گروه "آذربایجان اویرنجی حرکاتی" با نام مستعار آذوح فعالیت خود را از ماههای آغازین سال 85 وارد فاز اجرایی نمود. برپایی جلسات هسته ی مرکزی در تبریز و خوابگاههای دانشجویی و عضوگیری گسترده و... توانست این گروه را با اندکی اغماض در پایان سال 85 به تشکلی دانشجویی مبدل سازد؛ هرچند جوانی و بعضا ناپختگی سیاسی برخی اعضا و نیز بروز همین مشکل در دیگر گروههای دانشجویی موجب شد اصطکاک و تنشهایی بر فضای دانشجویی آن دوران سایه افکند و علیرغم فعالیتهای چشمگیر هر دو سمت، راه بر همگرایی فعالیتها بسته بماند.

علت عمده ی این موضوع را باید در تفاوت در دیدگاه به کار تشکیلاتی و چگونگی همگونسازی آن در درون گروههای دانشجویی جستجو نمود. مشکلی که به عنوان یکی از اعضای موسس آذوح باید اعتراف کرد، چندان هم بیراه نبوده و بعضا آذوح را نیز با مشکلاتی درون ساختاری مواجه نمود. هرچند تجربه ای گرانبها بر بار اندوخته های اعضا افزود و موجب شد پس از بازداشت های گسترده ی 87 و وقایع رویداده، آذوح به انتخابهایی سرنوشت ساز دست زند و از مسیر انحلال به مسیر رشد روزافزون گام بردارد. تجربه نشان داد بروز آثار عضویت در تشکلات آذربایجانی در صورت عدم کنترل می تواند زمینه های بروز تنش در گروههای دانشجویی را فراهم آورد و علیرغم پلورالیسم دانشجویی، نگاهی تنگ نظرانه را بر فعالیتها تحمیل نماید. مشکلی که آن زمان هم در دیگر گروههای دانشجویی و هم در آذوح ریشه هایی از آن را می توان یافت. سمپات و عضو بودن برخی از اعضای موسس آذوح(همچون من) در تشکل "اویانیش خواه" باعث گردید این گروه دانشجویی از بدو تاسیس در مظان اتهام وابستگی قرار بگیرد و با گاردی منفی از سوی دیگر فعالین محترم حرکت ملی روبرو شود. هرچند رفتارها و برخی فعالیتهای اشتباه نیز مطمئنا بر تشدید این گمانه زنیها افزوده و فضا را بر تعامل سازنده بسته است. بیشک اگر هژمونی "اویانیش خواه" اینقدر بر آذوح سایه نیفکنده بود به احتمال بسیار نه آن اصطکاکات بوجود می آمد و نه در حال حاضر مدعیانی همچون آقایان آ.ق و ب.ع و دیگر منسوبین حرفهای بی سر و ته سر هم می کردند.

با این وجود، این هیچ ارتباط عقلایی با موهومات ادعایی برخی ندارد. ادعای آقایان فوق مبنی بر اینکه تمامی اعضای آذوح، اعضای تشکل موصوف و یا سمپاد آن بوده اند دروغی آشکار و بسیار غیراخلاقی است. اتفاقا بسیارند دانشجویان عضو که نه تنها هیچ الف و انسی با تشکل "اویانیش خواه" نداشتند، که حتی به ضرب و زور از تنفرشان جلوگیری می شد!. خود این آقایان و ب.ع (اگر بدانند) بهتر از همه متوجهند که چه ریزشهایی در آذوح از این باب بوجود آمد و تفکرات دیکتاتورگونه ی برخی اعضای حاشیه ای آن زمان و صحنه گردانان کنونی تشکل "اویانیش خواه" چه ضربه ها که به جنبش دانشجویی وارد نیاورد. تئوری تزریق باسمه ای تفکر "هر نه من دئسم" و توجیه شرعی برای "استفاده ی ابزاری از بنی بشر" تنها نمونه هایی است از ضررهایی که هنوز و تاکنون نیز نتوانسته ایم علیرغم تلاش چندین ساله آثار روانی سوء شان را تام و کمال از تن آذوح بزداییم.

باری، آذوح با وجود ناهماهنگیهای مذکور(که بسیاری نیز لاجرم و بنا به اقتضای زمان و شرایط اجتناب ناپذیر به نظر می رسد) توانست موفقیتهای ماندگار و تاریخی را رقم زند. دهها سند و جزوه و خبر و تظاهرات و... کار را به آنجا رساند که تنها در عرض 6 ماه، دو بار ارگان این تشکل از سوی نهادهای امنیتی فیلتر و حذف گردد. و نهایتا، تابستان 87 نیروهای امنیتی تاب تحمل در برابر این تشکل نوپای دانشجویی را نیافته و با حمله ای چندین ماهه به اعضای آن 9 فعال منسوب به آذوح را به زعم عضویت در هسته ی اصلی آن بازداشت نمودند. آقایان سجاد رادمهر، آیدین خواجه ای، فراز زهتاب، مجید ماکویی، احسان نجفی، مقصود عهدی، منصور امینیان، داریوش حاتمی و امیر مردانی هزینه ی پرداختی حرکت ملی در مبارزه ی تشکیلاتی با رژیم ایران گردید و رژیم ایران برای اولین بار یک گروه ملی آذربایجانی را به جرم و نام کار تشکیلاتی دستگیر و محاکمه نموده و جمعا به تحمل 18 سال حبس مستحق دانست. در این میان نکته ی مضحک و خنده داری را می توان از صحبتهای جمعی از منسوبین تشکل "اویانیش خواه" و علی الخصوص سخنگوی پالتاکی آن به دست آورد. ایشان در سخنان خود و نیز تخریبات بی وقفه ی خویش بر این نکته تاکید می نمایند که افراد نامبرده در بالا و بازداشت شدگان آذوح، در واقع نه به اسم آذوح که به دلیل عضویت در تشکل "اویانیش خواه" بازداشت شده اند!!!. این مثل به آن شبیهتر است که تیم بارسلونای اسپانیا را فرض کنیم و بدانیم که در آن تیم 3 بازیکن آفریقایی بازی می کنند؛ پس نتیجه بگیریم بارسلونا اصولا یک تیم آفریقایی است!.

بر آن کس که نداند حرجی نیست، اما آنکه دانسته دروغ به ناف سخنانش می بندد و آگاهانه بر تحریف تاریخ تلاش دارد باید که پاسخگوی گفته هایش نیز باشد. از آن 9 نفر ذکر شده آقایان: سجاد رادمهر، امیر مردانی و دو فرد دیگر عضو تشکل "اویانیش خواه" بوده اند و بقیه ی عزیزان یا سمپات بوده و نبوده اند و یا حتی بعضا از مخالفین این تشکل نیز به شمار می آیند!. اینکه با کدامین رمل و اسطرلاب دوستان عزیز پسگویی کرده و تاریخ نوشته را تحریف می نمایند به گمان زیاد بر کسی پوشیده نیست. ناراحتی بسیار شدید و شاید حسرت از دست دادن چنین گروه منسجم و متشکلی است که ب.ع و دیگر آقایان را مجبور به سرهم بندی هر مهملی می نماید. ایشان بهتر از هر کسی می دانند پس از دستگیری برخی از اعضای هسته ی مرکزی در 87 و پیرو آن، آزادی موقت ایشان اتفاقاتی بعضا ناخوشایند رخ نمود و شکاف در میان اعضای آذوح را بیشتر کرد. اوج این اختلافات درون تشکیلاتی اواخر زمستان روی داد و نهایتا پس از بروز برخی سوءاتفاقات و سوءتفاهمات در مورد ادامه ی فعالیت آذوح، گروهی از یاران عزیز و دوستان کنونی بنا را بر پایان راه آذوح و گروهی نیز بنا را بر ادامه ی آن نهادند. و این آذوح کنونی، مولود آن حوادث و ادامه دهنده ی راه آذوح پیشین به شمار می رود. آذوح از آن تاریخ بسیار بیشتر از قبل و با تکیه بر تجربیات تلخ و شیرین گذشته ی خود تلاش نمود در عین احترام به تمامی تشکلات آذربایجانی و حق عضویت اعضای تمامی آنان در آذوح، استقلال عمل خود را بر هر عهد دیگری مقدم بداند. هر چند پیش از آن نیز فرض ایده آل چنین بود و بر این مدار تلاش می گردید، اما پس از آخرین ماههای 1387 و جدایی برخی از دوستان و باقی ماندن تنها یک عضو از کمیته ی اصلی پیشین قرار بر حفظ موکد این امر شد که آذوح، در عین جذب دانشجویان سمپات یا عضو در تمامی تشکلات، مستقل از هر تشکیلات و برپایه ی خردجمعی و رای حداکثری عمل نماید. و البته که این امر بر آقایان ب.ع و آ.ق و ج.ع و سایر حضرات خوش نیامده و از آن زمان تاکنون علیرغم تصورات موجود، آذوح بیشترین هجمه و بایکوت را از این طیف متحمل گردیده است.

آقایان "اویانیش خواه" با خلط مباحث و لوث مطالب و بدون داشتن سواد لازم و وافی مباحث گروههای دانشجویی و چگونگی عملکرد و ذات متکثر آن، تنها به دلیل آنکه آذوح علی الخصوص در 3 سال گذشته تمکین پذیر آرای آنان نبوده و ایشان را تنها یکی از تشکلات آذربایجانی فرض نموده چنین آشفته اند و در تلاش بر بدنام کردن آذوح از هیچ عملی ابا ندارند. حضور مقطعی اینجانب در جلسات این گروه "اویانیش خواه" به اهرمی تبدیل شده تا آذوح و اعضای شریف آن را به بدترین الفاظ مورد اهانت قرار دهند و به جای دفاع از عملکرد ناقص خود در تمامی زمینه ها در طی ماههای گذشته و جوابگویی به ملت آذربایجان نسبت به دهها مورد اعمال فشار، تهدید و زورگوییهای متعفن، با فرار به جلو یکی از موفقترین تجربه های دانشجویی سالهای اخیر حرکت ملی را آماج حملات خود بگیرند. باز هم تاکید می گردد(هرچند این دوستان کاری به این حرفها نداشته و مرغشان یا یک پاست و یا بی پا!) بسیارند عزیزانی که در عین هواداری و یا عضویت در تشکلات مختلف حرکت ملی همکاری صمیمانه و نزدیکی را نیز با آذوح داشته و از اعضای اصلی آذوح نیز به شمار می روند. عضویت در تمامی تشکلات آذربایجانی نه تنها به زعم ما نشانه ی ضعف نیست، که به داشتن هواداران و اعضایی که همزمان با همراهی با ما در تشکلات عزیز و محترم حرکت ملی نیز عضوند دهها بار افتخار می کنیم و حضور آنان را برای خویش بزرگترین نعمت به شمار می آوریم. همچنانکه چنین رویکردی از سوی آذوح باعث گردید دیوار بی اعتمادیهای موجود(که بسیاری نیز به حق بوده اند) بشکند و آذوح استقلال عمل خویش را بیش از پیش به بوته ی آزمایش بگذارد. همکاریها و همراهی های گسترده با، از تشکیلات محترم قورتولوش تا تشکیلات محترم دیره نیش، از آقای عارف کسکین تا آقای لطیف حسنی، از سایت ارزشمند اویرنجی تا سایت ارزشمند تبریزسسی، بازه ای است که نشان میدهد اگر همه چیز و هر رفتار بر مبنای اخلاق و ادب و حرمت گذاشته شود می توان بسیار آسان و سریع به همگرایی شیرین دست یافت.

و طبیعی است که دوستان محدود حدنشناس از این امر ناخرسند خواهند شد و تجلی شعار "میللی بیرلیک" برایشان گران خواهد آمد. در جایی که "میللی بیرلیک" به واقعیت می پیوندد هیچ و هیچ جایی برای انحصارگرایان و متملقین و دیکتاتورپروران نیست و نخواهد بود. در پایان این سخن خبر مسرتبخش دیگری را نیز به کوری چشم دشمنان آذربایجان و خوشنودی آقایان ب.ع و... عرض کنم؛ گرچه قرار بر نگفتن کنونی آن بود اما گفتم اگر روح دوستانمان را شاد کنیم به جایی برنخواهد خورد. اولین هسته ی متمرکز خارج از کشور آذوح هم به کار افتاد و 5 عضو اصلی و جوان این تشکل فعالیت منسجم خود را در سوئد آغاز کردند. هرچند خبر کامل و حاشیه دار آن را نیز همین روزها مطالعه خواهیم نمود. و ایضا انشاالله به همین زودی و نزدیکی، از ترکیه و آذربایجان و انگلیس هم خبری در راه است!.

برای خاتمه، هیچ چیز بهتر از آن به نظرم نرسید که از تمامی اعضا و همراهان و یاری رسانان آذوح در این مدت یک ساله ی برپایی مجدد سایت رسمی تشکل صمیمانه و با تمام وجود ممنون باشم. رساندن بازدیدکننده ی روزانه ی سایت به رقم 50هزار در عرض یک سال کاری است که برایش باید به راه پیش رو ایمان داشت. باید به آذربایجان ایمان داشت. باید به ملت مظلوم این دیار ایمان داشت. بوسه ی من بر دستان تک تک تان.

5 سال و چندماهگی؛ مبارک!

امیر مردانی