قشر کارگر در آزربایجان جنوبی در حالی به استقبال اول ماه می، روز جهانی کارگر می رود که جامعه کارگری آزربایجان دست به گریبان مشکلات عدیده می باشد. گرانی افسار گسیخته، عدم امنیت شغلی، دستمزدهای معوقه، مشکلات بیمه درمانی و بازنشستگی، عدم پاسخ گویی اداره کار و تامین اجتماعی در قبال کارگران و بیمه شدگان، عدم توازن دستمزد و خط فقر و سرکوب جامعه کارگری به شدید ترین وجه اهم مسائل بیشمار کارگران می باشد. بیکاریهای گسترده و فریب کاری مسئولین در قبال شاخص بیکاری و پنهان نمودن آمار صحیح از عموم و نبود تشکل های مستقل و سندیکاهای کارگری از مهمترین مشکلات کارگران در رساندن صدای خود به گوش جامعه جهانی است. کارگران در شهرهای جنوبی و مرکزی آزربایجان از جمله قزوین، ساوه و تبریز با مشکلات کلاسیک واحد های صنعتی بزرگ مواجه هستند. شهرهای شرقی و غربی همچون اردبیل و اورمیه با رکود و بیکاری گسترده و عدم وجود بخش صنعت به معنای تام کلمه مواجه بوده و از طرف دیگر غرب آزربایجان با موج مهاجرت کارگران غیر بومی از مناطق کردنشین و عراق مواجه بوده و هر روز بیکارتر از روز قبل مجبور به تحمل انواع مشکلات هستند. در بخش صنایع دستی و هنری مثل فرش و کفش عدم رونق بازار و گرانی مواد اولیه و مدیریت غلط به کار و مشغله هزاران کارگر لطمه جدی زده و آنان را به ورطه نابودی کشانده است. بی توجهی به بهداشت کار، ساعت کار قانونی، بیمه، معیشت و سایر خدمات رفاهی کارگران از سایر مشکلات کارگران آزربایجان می باشد. از جمله عمده مشکلات و مظالمی که در حق کارگران روا داشته می شود قراردادهای موقت برای کارهای دائمی می باشد که دست کارفرما را برای اخراجهای کیفی باز می گذارد.

اقتصاد آزربایجان علاوه بر مشکلات سراسری ایران بار تبعیض کمرشکن مرکز را نیز بر دوش می کشد. به واقع در اقتصاد آزربایجان جنوبی نه تنها نمی توان از سرمایه گذاری دولتی سخنی به میان آورد بلکه بایستی گفت که حکومت مرکزی با تدابیر مختلف از رشد و پیشرفت اقتصاد علی الخصوص صنعت آزربایجان جلوگیری می کند. نظام فکری ایرانی-آریایی آزربایجانی مرفه و نیرومند را بزرگترین تهدید برای وجود خود می بیند. بدین دلیل است که برای ساختن آزربایجانی ضعیف و نحیف و حتی خالی از سکنه عزم خود را جزم کرده است که بارزترین اثبات آن نیز وضعیت دریاچه اورمیه است. دولتی که می گوید نمی تواند یک میلیارد صرف نجات دریاچه اورمیه بکند می خواهد میلاردها تومان صرف طرح غیر عقلانی و غیر ممکن انتقال آب شور خزر به کویر مرکزی ایران بکند! هدف تهران آزربایجانی ویران است و مصمم است که اقتصاد آزربایجان را ورشکسته کند. به الطبع اولین قربانیان این خیانت بزرگ نیز کارگران و طبقه اقتصادی متوسط و ضعیف جامعه آزربایجان خواهد بود. و البته نباید فراموش کرد مواد مخدر، فساد و فحشایی که در جامعه بیداد می کند خود تابعی بلاواسطه از سیاستهای اقتصادی بیمارگونه و درصد بیکاری خیره کننده است.

با این اوصاف نیروی کار آزربایجان ناگذیر از مهاجرت به مناطق فارس نشین شده و می باشد. انبوه کارگران آزربایجانی از بنادر جنوبی تا تهران و از مشهد تا اصفهان و کرمان و مناطق نفت خیز مؤید این امر است. این مسئله علاوه بر مشکلات مادی موجب حسرت خانواده ها و دوری آنان از هم شده است. از طرف دیگر آزربایجان محروم از تکنولوژی روز و تنها صادر کننده مواد اولیه و معدنی به مناطق بیشتر توسعه یافته و بالا دستی شده که باعث کاهش در آمد آزربایجانی ها و فربه تر شدن مناطق غیر ترک شده است. معادن آزربایجان هرروز بیشتر غارت شده و هوا، آب و خاک آزربایجان در معرض صدمات غیر قابل جبران می باشد. نیروی کار ماهر و متخصص آزربایجان هر روز بیشتر از روز قبل مجبور به مهاجرت می شود و در عوض اکثر مسئولین و مدیران واحد های بزرگ صنعتی از مناطق فارس نشین بخصوص اصفهان، کرمان و تهران انتخاب می شوند که با صرف هزینه های هنگفت بابت رفت و آمد باعث سرخوردگی مدیران آزربایجانی و ضعف شدید مدیریتی در آزربایجان جنوبی شده است.

تشکیلات مقاومت ملی آزربایجان با عنایت به موارد بالا و نیز تجربه بیش از پنجاه سال اخیر مبارزات کارگری و سوء استفاده گروههای چپ که زیر نقاب دفاع از کارگر به صورت پنهان مروج و مدافع افکار پان ایرانیستی بوده اند تنها راه مدافعه از کارگران و زحمتکشان آزربایجانی را نجات ملی آزربایجان دیده و علاج وضع بغرنج کنونی را جدا از حق تعیین سرنوشت ملی، دمکراسی و حقوق انسانی ملت ترک آزربایجان نمی بیند. در این راستا ایجاد سندیکاهای کارگری مستقل با رویکرد مدافع اقتصاد ملی در آزربایجان خواسته ای بسیار عاجل و حیاتی می باشد. تشکیلات مقاومت ملی آزربایجان نیز راه نجات از وضعیت غیر قابل قبول کنونی را تعامل نیروی کار و سرمایه دانسته و خواهان ایجاد شرایط آسان برای سرمایه گذاری در آزربایجان، جذب سرمایه خارجی، تجارت آزاد، پیروی از روش های اقتصاد جهانی، اجتناب از ماجراجویی های اقتصادی و سیاسی و دست کشیدن حاکمیت از سرکوب نیروی کار و مدافعان حقوق کارگران در آزربایجان می باشد. ما سرمایه گذار محلی و خارجی را نه تنها دشمن کارگر نمیدانیم بلکه معتقد می باشیم که بایستی نیروی کار و سرمایه به تشریک مساعی دست زده و ضمن جلوگیری از تضییع حق کارگران به آبادانی آزربایجان کمر همت ببندند. جلوگیری از تضییع حقوق کارگران و استفاده از تکنولوژی و روش های مدیریت جهانی و جلوگیری از فرار سرمایه به خارج از آزربایجان راههای پیشنهادی ما برای برون رفت از وضعیت وخیم اقتصادی آزربایجان جنوبی می باشد که قطعاً آن نیز تابعی از حق حاکمیت ملی آزربایجان می باشد.

در پایان تشکیلات مقاومت ملی آزربایجان جنوبی ضمن گرامی داشت روز جهانی کارگر مواکداً بر ایجاد سندیکاهای کارگری مستقل و پایان دادن به سرکوب نیروی کار و آزادی کارگران زندانی پافشاری می کند.

تشکیلات مقاومت ملی آزربایجان

کمیته کارگری

آزربایجان جنوبی

11-02-1391